Abraixas

Bienvenidos a mi casa. Este Blog nace como una iniciativa de mi necesidad de dar a conocer mis diseños 3d en Hubisms y disponer de un medio para exponer mis sueños, ideas... Muchas gracias por acompañarme en este divertido viaje.

jueves, 19 de agosto de 2010

O Espello de Aline



  Cuando éramos niños lo que más nos gustaba era que se nos contara cuentos, la figura de la abuela era muy importante para nosotros.
  O demo siempre salía de una manera u otra en las conversaciones en el transcurso de una velada de cuentos o narraciones de cosas vividas en la vida cotidiana gallega.
  Con este cuento quiero rememorar aquellos momentos inolvidares en nuestra memoria infantil.
Podéis leerlo seleccionándolo en la sección de este bloger "O FEITIZO DAS PALABRAS"

jueves, 5 de agosto de 2010

Os Xudeos de Ribadavia


Imp. de El Ribadaviense 1915Trascricción do orixinal feita por Abraixas
Registro de propiedad intelectual 1008046976067 © Abraixas

BARRIO XUDEO

No seu barrio os xudeos tiñan a súa “aljama” ou sinagoga (lugar de culto). Por todo o descrito con anterioridade, pòdese supoñer a gran cosnternación que debeu sufrir-la vila de Ribadavia, ó producirse o 30 de Marzo de 1492 o decreto de expulsión expedido polos Reis Católicos, no que se lles concedía un prazo de 4 meses, para sáir de España non permitíndoselles sacar do Reino, ouro, prata ou moneda, sinón tan só mobles e mercaderías. A Maioría, como sucedeu no resto de Galicia abrazou de boa ou mala fe, a relixión cristian, quedándose no pais. Contra estos corversos adoptou despoís medidas de rigor e formóu varios procesos a Inquisición de Santiago, que lles perseguiu, ata arruinalos. Según un dito, varios xudeos de Ribadavia, convertidos na apariencia ó cristianismo, xuntábanse todolos sábados con outros e ocupabanse de maltratar azotando unha imaxe de Xesucristo crucificado, e que chegando a conocemento do Tribunal da Inquisición de Santiago, instruiu proceso contra os profanadores, sendo dita posesión confiscada e adquirida polo cabildo de Santiago.
Segundo a tradición os primeiros xudeos instaláronse en Ribadavia no século XI, cando o o rei Don García escolleu Ribadavia como capital do Reino de Galicia no ano 1063. Moitos xudios atopáronse encargados da xestión dos asuntos financeiros do Reino e posteriormente do señorío e condado de Ribadavia. Cando os Reis católicos promulgaron a vergonzante orde de expulsión dos xudios en 1492, uns fuxiron mais moitos se converteron. A comunidade xudía contribuíu de forma decisiva á prosperidade económica da rexión (sobre todo entre os séculos XIV e XVI). Os xudios especializáronse no comercio do viño e na administración de bens e rendas. Na vila de Ribadavia, a comunidade xudia vivía no area situada entre a Porta Nova da muralla e a laza da Magdalena. Nesta praza tópase unha casa blasonada que foi a Sinagoga de Ribadavia, a cal logo de 1492 pasou a mans dos dominicos que logo a venderon, pertencendo no século XVI ás familias representadas polos escudos da fachada.


Casa da Inquisición

Obra gótica pertecente a finais do século XV principios do XVI. Está situada no fondo da rúa San Martín. Esta casa posúe cinco escudos, sobre o seu arco, de esquerda a dereita de familias ligadas ao santo oficio na vila (Puga -o sepulcro atópase na igrexa de santo Domingo-, García Camba, Bahamonde, familiar do Santo Oficio e o dos Mosquera-Sandoval). O baixo de esta casa, foi ata a súa xubilación local de un zapateiro de Ribadavia. A planta superior está habitada por nativos de Ribadavia. Foi recentemente restaurada.
Si queréis saber más de esta histórica villa visita haz clic en Concello de Rivadavia.
El folleto original en Castellano de 1915 sin ilustrar, se vendía al precio de 25 céntimos en la Redacción de El Ribadviense.
Para pedido á su director D. Máximo Tomé ó á D. Máximo Rodríguez, librería Papelería y Encuadernación, Plaza de San Juan, Ribadavia.

martes, 3 de agosto de 2010

Aline e a Pataca


Tu propuesta María, ya es un hecho espero que disfrutes de ella.
Registro de propiedad intelectual 1008036969925 © Abraixas


   Mi niñez la pase veraneando en la villa de Carnota con mis 4 primos en la casa del abuelo Pantomimo, todo era una aventura tras otra.
   Pero ahora quisiera acercaros un poco más a ese lugar de ensueño para mí en el que multitud de historias surgieron en mi mente. Os invito a la Villa de Carnota

   Se halla en el extremo occidental de la provincia de A Coruña, al sur de Finisterra a Tui, que recorre todo el perfil de la costa occidental gallega, atraviesa el ayuntamiento de norte a sur sin apenas separarse de la costa del Ézaro a Lariño.
   La población del ayuntamiento de Carnota, 6.292 habitantes (Censo de 1986), se disemina por los 66,4 kilómetros cuadrados del término municipal con una densidad media de 95 habitantes por kilómetro cuadrado. Su reparto es muy desigual. En el valle de Carnota, enorme anfiteatro rodeado de montañas, se desimina holgadamente entre los campos de cultivo protegidos del mar por las dunas y las junqueras.

   El clima de Carnota es claramente atlántico europeo con una media anual de precipitaciones de 1.650 milímetros. Las temperaturas son suaves. La media de las mínimas de enero es 11, 2º y de las máximas de agosto 20, 8º. La actividad de la población es principalmente la agrícola, la ganadera y la pesca. También hay explotaciones forestales.
El actual municipio de Carnota se encuadraba en la Edad Media dentro del condado de Cornatum, que a su vez dependía del poderoso condado de Trastámara. Alfonso XI lo cedió a comienzos del siglo XIV a la casa de Lemos y, aunque más tarde aparece de nuevo como feudo de los Trastámara, en 1445 Juan II lo donó definitivamente a los de Lemos. Durante la Revolución de los Irmandiños, a mediados del siglo XV, fueron derribados los castillos que había en Lira y en O Pindo y no se volvieron a reconstruir. Casi 1200 explotaciones agrícolas se reparten en los  66,4 kilómetros que abarca el municipio.

Hórreo de Carnota

Fue constuido en dos fases, 1760 la primera, y 1783 la segunda. La fecha de 1783 que figura encima de su puerta se refiere a su ampliación, aunque experimentó restauración en el pasado siglo gracias a la labor infatigable del Pantomino. Actualmente tiene 22 pares de pies y la admirable perfección de su cantería es sobria y elegante. Los esteos algo bajos tienen unos 90 cm. de altura, y los tornarratos lenticulares (capelas), con la parte inferior plana impiden la subida de roedores, tienen 75 cm. de diámetro, mide 34,76 metros.

Playa de Carnota

   Detenerse a comtemplar despacio las alineaciones montañosas con sus roquedaleles de granito rosado, los bosques que trepan por las laderas, la vega plagada de maizales, marismas y junqueras, y sobre todo, el inmenso arenal que contrasta con el mar, proporciona al visitante una paz interna indescriptible que no querrá perderse año tras año.
El Atlántico se rinde ante la fina y blanca arena de casi 7 kilómetros.

Si queréis saber más de esta fabulosa villa haz clic en Concello de Carnota.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...